Dziś może trudno w to uwierzyć najmłodszym sympatykom dróg żelaznych, ale jeszcze 20 lat wstecz opolska szopa trakcyjna, była samodzielną jednostką, lokomotywownią, czyli MD Opole. Mijający rok dobitnie pokazał, jak potężnym błędem była jej likwidacja, Braki taborowe, których nie było nigdy wcześniej, nawet w czasie powstań i wojen światowych, uprzykrzyły życie wielu podróżnym dojeżdżającym do szkół czy pracy.
Bipa – widok z okna
W latach 20. czy 30. ubiegłego wieku Opole było ważnym i prężnie działającym węzłem kolejowym. Posiadało własną dyrekcję kolejową, taką jak ma choćby pobliski Wrocław. RBD Oppeln, a później MD Opole zawsze miała własny tabor i środki trakcyjne potrzebne do wykonywania zadanej pracy przewozowej. Tylko w latach 60/70 przez opolską szopę „przewinęło się” dziesiątki parowozów kilkunastu serii pospiesznych, osobowych i towarowych. W MD Opole pracowały m.in. pospieszne Pt47, osobowe Ok1, Ok22, czy towarowe maszyny Tp4, Tr5, Tr203, Ty1, Ty2, Ty45, TKt2. Wśród nich znajdował się parowóz TKt2-2 błędnie zaliczony do tej serii, a pochodzący z pruskiej serii T14, czyli na PKP powinien posiadać oznaczenie TKt1. Warto podkreślić, że oba do dziś zachowane egzemplarze serii Ok22 pochodzą także z Opola. Parowóz Ok22-23 jest eksponatem w Jaworzynie Śl., a Ok22-31 stacjonuje we Wolsztynie. Oba pojazdy pracowały w MD Opole do czasu skreślenia z inwentarza w 1979 r.
We wspomnianym na wstępie okresie połowy lat’90 opolska lokomotywownia posiadała naprawdę jeszcze sporo pojazdów trakcyjnych będących w stanie zaspokoić potrzeby przewozowe. Stacjonowały tu tzw. „kociołki”, czyli lokomotywy spalinowe z ogrzewaniem parowym serii SP42:
Najniższy nr to SP42-002 z 1971 r. (w MD Opole od 11 maja 1981). Kolejne to:
SP42-024 (od 21 grudnia 1993), SP42-047 (od 12 maja 1981), SP42-049 (od 7 maja 1981), SP42-067 (od 27 stycznia 1994), SP42-203 (od listopada 1985), SP42-229 (od 30 stycznia 1986), SP42-244 (od 2 grudnia 1993), SP42-245 (od 15 maja 1985), SP42-267 (od 1 marca 1994);
SM42-054 (od 6 października 1969), SM42-081 (od 28 marca 1968), SM42-118 (od 31 sierpnia 1968), SM42-165 (od 13 czerwca 1983), SM42-166 (od 8 marca 1969), SM42-553 (od 1 stycznia 1989, przejęty po likwidacji MD Fosowskie), SM42-755 (od 18 sierpnia 1975), SM42-932 (od 5 września 1977);
SU42-094 (od 15 lipca 1968);
SM30-169 (od 23 stycznia 1987), SM30-194 (od 17 września 1987), SM30-264 (od maja 1976), SM30-272 (od 1 czerwca 1967);
ST43-13 (od 1 listopada 1976), ST43-71 (od 22 maja 1983), ST43-107 (od 12 maja 1985), ST43-132 (od 5 listopada 1977), ST43-135 (od 10 maja 1991), ST43-178 (od 19 lutego 1986), ST43-261 (od 9 stycznia 1987), ST43-300 (od 26 kwietnia 1987), ST43-313 (od ?), ST43-358 (od 8 grudnia 1987), ST43-363 (od 28 marca 1988);
elektrowozy: ET21-226 (od 25 października 1984), ET21-241 (od 7 października 1988), ET21-274 (od 20 marca 1989), ET21-350 (od 1991), ET21-352 (od 1 kwietnia 1983), ET21-374 (od 15 marca 1984), ET21-528 (od 17 września 1984), ET21-545 (od 30 lipca 1980);
a także jednostki trakcyjne EZT EN57:
EN57-100 (od 9 lutego 1988), EN57-106 (od 8 lipca 1988), EN57-114 (od 2 czerwca 1985), EN57-117 (od 7 czerwca 1985), EN57-607 (od 2 czerwca 1985), EN57-628 (od 25 czerwca 1988), EN57-646 (od 29 stycznia 1988), EN57-678 (od października 1968), EN57-679 (od 19 lipca 1988), EN57-1045 (od 16 maja 1988).
Trochę wcześniej, w I połowie lat’90 opolska szopa posiadała jeszcze na inwentarzu jednostki o najniższych numerach, tj. EN57-088 skasowana, EN57-089 skasowana, EN57-115 spalona i skasowana, EN57-116 skasowane oba człony rozrządcze (wagon silnikowy przekazano do Wrocławia dla budowy kolejnego zestawu serii EN71), EN57-117 skasowana.
Dzisiejsza sytuacja taborowa na opolskiej kolei oddalona jest o lata świetlne od przedstawionej powyżej. O samodzielnym funkcjonowaniu takiego obiektu też można jedynie pomarzyć. Życzmy sobie więc, aby w tym nowym nadchodzącym 2017 roku i kolejno następujących po nim latach, udało się odbudować choć częściowo ilostan opolskiej szopy trakcyjnej.
