Poproszę bilety do kontroli!

„Kontrola biletowa służy kontroli pracy punktów sprzedaży biletów, lecz w pierwszym rzędzie wykrywaniu nadużyć ze strony pasażerów oraz przeciwdziałaniu tym nadużyciom” – podaje encyklopedia kolejnictwa Roell’s: „Enzyklopaedie des Eisenbahnwesens” Berlin – Wiedeń 1912-23.

Kasy biletowe na DW PKP Kłodzko Główne, fot. Norbert Tkaczyk

Jednym ze sposobów było dokładne zamknięcie peronów dworcowych i stacyjnych (stosowane zwłaszcza w Niemczech). Wstęp na nie odbywał się wyłącznie przez przejścia, w których dyżurował konduktor peronowy (kontroler, bileter). Stanowiło to pierwszy etap kontroli. Podróżny pokonując przejścia z zaporą, oddawał bilet. Kontroler specjalnymi szczypcami z datownikiem, dziurkował go. Jeśli stacja miała większą ilość bramek, odbijano też numer biletera. Konsekwentne kasowanie (dziurkowanie z datownikiem) biletów przy wejściu na peron, uniemożliwiało lub znacznie utrudniało ich ponowne wykorzystanie. Kasowanie było nadzorowane przez odpowiednich urzędników stacyjnych, a później rewizorów w pociągu.

Następnym etapem było wstępne sprawdzenie biletów w pociągu. W Belgii odbywało się ono już przy wsiadaniu do wagonów, a w innych zarządach kolejowych podczas jazdy. Chodziło o wstępne wykluczenie pomyłek w wyborze przez podróżnego właściwego składu lub wagonu. Ważne by do czasu przyjścia rewizora wszystko było w porządku. Kontrola biletów w pociągu przeprowadzana przez doświadczonych rewizorów w obecności konduktora stanowiła trzeci etap.

Rewizorzy, podlegający bezpośrednio dyrekcjom kolei lub dyrekcjom okręgów kolei państwowych mieli wykrywać nadużycia tak ze strony pasażerów, jak i niższego personelu oraz szkolić i ćwiczyć w służbie kasjerów, bileterów i konduktorów. Rewizorzy kolei państwowych pracowali w turnusach. Grafiki ich służby były wyznaczane przez macierzyste dyrekcje i utrzymywane w tajemnicy. Na stacji docelowej pasażerowie przechodzili przez zapory.

Bileterzy odbierali bilety, które straciły ważność, zostawiając te, służące do dalszej jazdy. Na kolejach austriackich oraz rosyjskich na stacjach i przystankach, które nie miały licznego personelu bilety odbierali ich pracownicy. Bilety do przystanków wyposażonych tylko w kasę odbierano w pociągu już przed odjazdem do celu podróży. W niektórych zarządach europejskich odbieranie biletów przed odjazdem do stacji przeznaczenia i przekazywanie ich na stacji docelowej organom kontrolnym było regułą.

Na niektórych kolejach po przyjeździe pociągu pracownicy stacji odbierali bilety, a wyjście z dworca otwierano dopiero po zakończeniu przez nich czynności sprawdzających. Odebrane bilety były wrzucane do specjalnych skrzynek lub pojemników, na kolejach austriackich dodatkowo stemplowane. W dyrekcjach kolei lub siedzibach okręgów kolei państwowych sortowano je, badano wyrywkowo w celu sprawdzenia pracy bileterów, konduktorów i kasjerów. Z makulatury produkowano nowe bilety. W ten sposób zamykał się ekologiczny obieg tekturowych kartoników, wynalezionych przez Edmondsona.

opracowanie: Norbert Tkaczyk
źródło: J. Wasilewski „Era biletera” w „Nowe Sygnały - Tygodnik Kolejarza” nr 5/1995

Wspomnienie o dawnych połączeniach po Magistrali Podsudeckiej na biletach

Media regionalne i nie tylko poświęciły ostatnio wiele miejsca sprawie Magistrali Podsudeckiej. Mówi się o remontach, nowych połączeniach. Nawet o możliwej elektryfikacji trasy.

Załączone bilety pokazują jakie relacje przejazdów były możliwe jeszcze na początku lat’90. Wznowiony podczas ubiegłego weekendu ruch pociągów pasażerskich na odcinku z Nysy do Kłodzka daje nam nadzieję, że wkrótce jednym składem bez zbędnych przesiadek pomkniemy przez całą długość Trasy Podsudeckiej.

Bilety ilustrujące nieistniejące już połączenia realizowane po Magistrali Podsudeckiej.

 

Bilety z kolekcji Norberta Tkaczyka z Hannoveru (BRD)

Bilet niewykorzystany z powodu… braku pociągu!

Pewnego letniego dnia, 36 lat temu, na stacjach Dyrekcji Lubelskiej podróżni czy to jadący w odwiedziny do rodziny, czy to powracający do swoich domów, czy też w innych sprawach, jak zwykle zakupili bilety i oczekiwali na pociągi.

Jednak tego dnia na pasażerów Polskich Kolei Państwowych oczekiwała niemiła niespodzianka. Wypatrywane w oddali pociągi nie przyjeżdżały. W okresie modernizmu socjalistycznego przecież sieć kolei w Polsce była gęsta, a pociągi na wielu liniach kursowały niemal tak często, jak miejskie tramwaje. Dlaczego więc tego dnia zabrakło połączeń? Otóż, dnia 17 lipca 1980 r. rozpoczęły się strajki sierpniowe (nazwane tak później) Solidarności. Wielki strajk stoczniowców, który przeszedł do historii Polski, wcale nie był pierwszym protestem tej fali. Wszystko zaczęło się w lubelskiej lokomotywowni oraz od stacji Lublin. Poniższy mały kartonik opatrzony kasjerskim (bądź zawiadowcy stacji) wpisem, po dzień dzisiejszy jest na to dowodem. Warto o tym wiedzieć i zapamiętać.

Norbert  Tkaczyk

Historia pewnego biletu

Całe pokolenia ludzi pamiętają kolejowe bilety w postaci małego kartonika.

bilet do ZawadzkiegoKartonik Edmondsona był nieodłącznym elementem podróży koleją praktycznie od jej zarania. Miał tę niewątpliwą zaletę, iż mieścił się w zamkniętej dłoni, czyli również bez problemu znajdował miejsce w portfelu, czy oprawce legitymacyjnej. Służył wspaniale przez dziesięciolecia prawie na całym świecie. W Polsce był zazwyczaj (oprócz miejscówek) zadrukowany pionowo. Co ciekawe, że całą sieć kas biletowych PKP obsługiwała jedna jedyna poznańska drukarnia. Powszechnie wiadomym było, że drukarnia “robi bokami”, ale nigdy nie odciążono jej otwierając kolejne punkty, do czasu wyparcia kartoników przez papierowe bilety.

Nic więc dziwnego, że w nawale pracy i zamówień dochodziło do pomyłek. Rzadko, ale jednak wałki drukarskie przepuszczały całe serie biletów z błędnymi danymi. Raz np. były to 2 różne stacje docelowe (na tzw. bilecie “połówkowym”, inna u góry, inna u dołu) odległe od siebie o kilkaset km (osobiście spotkałem Lewin Brzeski/Lewin Kłodzki), innym razem fałszywy był kilometraż, bądź oznaczenie kasy biletowej do której miały trafić np. A, B, C… (widziałem bilet z małej stacyjki z jedną bodajże kasą z szumnym oznaczeniem “Q”).

Kartonik z mojej kolekcji, który prezentuję wyróżnia się dwiema różnymi stacjami początkowymi. Jedną z nich jest Grabów Szlachecki z dyrekcji lubelskiej, oddalony od stacji docelowej Zawadzkie o kilkaset km. Drugą, właściwą stacją są Staniszcze Małe znajdujące się 13 km od Zawadzkiego.

Norbert Tkaczyk